கவிக்கூந்தல்...

உன்னை மட்டும் எப்படி இதனை அழகாய்;
கவிதையாய் எழுதி இருக்கிறான் பிரம்மன்;
கார் குழல் துவங்கி கணுக்கால் வரைக்கும்
எத்தனை அழகாய் இழைதிருகிறான்;

கவிவரியாய் கூந்தல்;
கவி படிக்கவந்த காதலனாய்
காற்றையும் காதல் படிக்கவைத்து விட்டாயே!!
அங்கே பார் அலையோடு காதல் கொண்டு கரையெல்லாம்
நுரையெல்லாம் கவிதை வடிக்கிறான்; -உன்
கூந்தல் வாரிய சீப்புகளெல்லாம் -நீ
சிக்கெடுக்கும் சிணுங்களில்
சிகரம் ஏறிய வீரனாய் செத்து பிழைகின்றன; -உன்
சிகையில் கொஞ்சம் சிறை பிடித்து
முடி சூடி கொள்கின்றன;-உன்
கூந்தல் ஏறிய பூக்களும் கவிபாடுது; -இப்போதுதான்
நீ தலை(பூ)-புடன் கூடிய கவிதையாம்!!-உன்
ஈர கூந்தலுக்கு குதுகலத்தை பார்!!
உன்னை விட்டு கொள்ளாமல் ஒட்டி கொள்கிறது;-நீ
தலை உலர்த்தும் தருணங்களில் எங்கோ -புயல்
உருவாக்கி என் மனதில் நிலைகொள்கிறது;

அடிக்கடி முகம் பார்த்து விட்டு வரும் -உன்
முடியே இத்தனை கவி சொல்லுதே...!!!
நான் மட்டும் கவியானதில் உனக்கென்ன சந்தேகம்??
இந்த பிரம்மனுக்கு எத்தனை ஓரவஞ்சனை பாரேன் !!?
உன்னை கவிதையாய் எழுதிவிட்டு -என்னை
மைஉதறி கிறுக்கி பார்க்கும் வெத்து காகிதமாய் விட்டுவிட்டான்;
விதிக்கு அந்த கிறுக்கல் புரியவில்லையாம்
பாவம் புழம்புகிறது...